Sarmaş dolaş yalnızlığına

Sessiz tanıklık eder ya

Emellerin aşmıştır artık

Buradan öbür dünyaya

Çaresiz çekilirsin sen de

O amansız sorguya

Nasıl ki, aşk falına

Kurban giderse papatya

 

Ne günahı bilir gönül

Düşer bu kör kuyuya

Her şey güzeldir artık

Gözler dalmış rüyaya

Tercih edilir bir zindan

Som altından saraya

Nasıl ki, tutkulu bir denizci

Çıkmak istemezse karaya

 

İnsan;

Bin dereden su getirip

Kendi yatağında boğulur ya

Aşk;

Kendi yatağında tepinir

Onda kendini boğmaya

 

İsmail Zeki, bu şehir