Emre, kadın tuvaletteyken cep telefonuyla eşini arayarak nasıl olduğunu sordu. Eşinin uykulu ses tonu, sanki rahatsız olmuş gibi konuşması onu yine sinirlendirse de, O, gece Azra’yla buluşacağını hesaplayarak fazlaca üstelemedi. Karısı sadece ‘’Hiç!’’ demişti. ‘’Hiç!’’… Doğa’nın önemli konularda, sohbet ederlerken, ya da hal hatır sorulduğunda ‘’Hiç’’ demesinden nefret ediyordu. O hiçin arkasını merak ediyordu. Söylemek istemediği şeyler için mi, kendi kendini önemsiz hissettiği için mi, yoksa karşısındakini yok saymak için mi öyle ‘’Hiç’’ diyordu, bunu bir türlü anlamıyordu.
‘’Hiç! Hiçlik!
. Emre’nin bataklığından  Arda’nın ipiyle çıkamazsın Doğa, diyor Ayşe Selin… Zihninden çıkmadan kalbine yol açamazsın…