Felaket günleriydi

Gözlerimizde obur bir iştah

Suratımıza asılı sahte kahramanlık

Ön cephede yakın dostumuzu ıskalamış

Ellerimizle tuttuğumuzu iddia ettiğimiz

O gri siyahborulardan fışkıran

Şehvet kokulu sığınaklarımızda

Göğsümüzü delmiş de acımadan

Kan sızdırırdı savaş…

 

Akşamın başladığı saatlerde

Sarı ve karartılmış telaşlarda kalbimiz

Sokulmak isterdik düşmanın

Bize benzeyen korkmuş kalbine

Etrafımız kurşuni mezar hikayeleri anlatan

Baykuş sessizliği örtülü

Tuhaf düşmanlıkrüzgarları solurdu

Ensemizden kafalarımız içine

Bekleyiş…

 

Tepede bir yerde tarafların baktığı

Başını yeryüzüne uzatmış sırıtan

Siyah bir dilber otururdu

Biz inatla vahşi mermiler sıkardık birbirimize

O daha bir çalımla yatağına kurulurdu

Karşılıklı göz süzüşlerinde sönerdi en son

Tükeniş…

 

Hatırlıyorum;

Ne kadar çok benzerdik düşmanla biz

Yere düşeni kaldırmaya programlıydı beynimiz

Değiştirilmeden ayarları ellerimizin.,

En çok o siyah dilber beslenirdi

Uzanıp etini didiklerken cesetlerimizin…

 

İsmail Zeki, – bu şehirde