Güller kaçışıyor

Beyaz badanalı eski

Evlerimizin bahçesinden

Giderken gitmeyi

Aklından geçirmeyen

Sen gibi,

Ayrı yataklara mahkum kollarımızı

Bu talan rengi bahçelerde

Dikenleri kanatıyor

Dudaklarımla bir yaprakları

Ve o iki yana düşmüş

Acısı yürek söken çaresizliği

Bir Allah’ın kulu tutup da

 Kaldırmadığından kavuşmaya

Kaçışıyor güllerin.

Bu nefes nefese korkmuş tenlerinde

Ağlayış

Birer birer düşüşü sonra bahçelerin

Ve elinde bıçak boynundan keyifle

Kesişi

Son bahçenin son gülünün toprağını

Ayağı bağlanmış seyre zorlanan bülbülün

Düşüşü ve

Son gülün sızarken kanı yanaklarından

O kara gecelerin ay ışığı gözleriyle

Efsaneleşmiş bakışı canlanıyor

Gülüm!

Gülüm, son çığlıklarında sen gibi.

Başka sokağın hatırası kalbimde

Ufkumda solan kızıl gülüm;

Bozguna uğramış dağınık saçlarının

Çiçekleri henüz düşmeden

Esir tüccarı kara yüzlerin üstüne

Bir daha

Bu bahçe böyle savaş görmeyecek

Yemin edip sana, öpüp kırık boynundan

Kaldırdığımı seni

Yangından kalan küllü topraktan

Ve yaralı kalbini kalbime dayayıp

Bir köpek gibi bir çiçeğin önünde

Isırmaktansa kendi etini ölesiye

Ulumayı onurlu bir şekilde

Diz çöküp yalvardığım günü,

Ve denizinden arınmış köpük kalbinle 

Kokup içime kızıl gülüm, gülümsediğini

Unutmadım…

 

İsmail Zeki, – bu şehirde